ՀԱՅ ԽԱՉԱԿԻՐԸ
Մահն էլ է սիրում գեղեցիկը
Փառապսակ Միհրանին
Ինձ ասացին` էլ չկա Միհրանը, եւ ես տխուր ժպտացի միայն, ինչպես մի օր ժպտաց Մահը, երբ հայ խաչակիրը խթանեց իր ջահել նժույգին եւ շշնջաց.
— Տար ինձ, դեպ Միջագետքի ավազուտ անապատները թռցուր ինձ, ուր կիզիչ արեւի տակ իմ ցեղի տխուր մասն է մարտիրոսանում…
* * *
Ինձ գուժեցին` էլ չկա Միհրանը, եւ ասացի ես.
— Թող այդպես լինի, թող միհրանաբար, դյուցազնորեն ընկնեն նորերն ու նորերը, եթե ազատագրյալ մեր Հայրենիքում դեռ կա մի բուռ հող, որը ներկված չէ արյունով…
Ինձ ասացին` էլ չկա Միհրանը, եւ ասացի ես.
— Չեն լինի բոլոր խիզախները ու հանդուգնները, որոնք գիտեն հեգնել մահը, անգիտանալ վտանգը, որոնք լավագույնն են լավերի մեջ, որոնց սիրում է եւ Մահը…
Գարեգին Նժդեհ