ԽՈՐՀՐԴԱԾՈԻԹԻԻՆՆԵՐ VIII ԴԱՍՏԻԱՐԱԿԻՉ ՏՕ՛ՆԵՐ «Ամենափառաւորը տեսարաններից – դա ժողովն է մի ժողովրդի»: Իմ օտարազգի բարեկամներից մէկը մի օր հարցնում էր ինձ. «Մի՞թէ հայերդ ազգային որեւէ տօն չունէք: Հրեաների խանութները կարելի է յաճախ փակ տեսնել, իսկ հայերինը միշտ էլ բաց են»: Նոյն զարմանքը կարող է յայտնել ե՛ւ յոյն ե՛ւ ռոման ե՛ւ եւրոպացի մտաւորականը: Մեր ազգային տօները […]
ԽՈՐՀՐԴԱԾՈԻԹԻԻՆՆԵՐ VII ՊԱՇՏԱՄՈՒՆՔԸ ՄԵԾ ՄԵՌԵԼՆԵՐԻ «Յիշէ զանոնք, որ գերեզմանին մէջ ննջելով սուրն իրենց գլխուն ներքեւը դրին: Քաջաց բարձն է սուրը»: Նահատակնե՜րը… Այդ մեծ մեռելները ամենէն քիչ իրենց եւ իրենց կուսակցութեանց կը պատկանին, ամբողջովին՝ իրենց ցեղին եւ պատմութեան: Իրենց ընտրած ճանապարհիբերմամբ նրանք կ՛աշխատեն ու կը զոհաբերեն այս կամ այն կուսակցութեանդրօշի տակ, նահատակւելով՝ նրանք կ՛ազգայնանան, կը դառնան սրբազան […]
ԽՈՐՀՐԴԱԾՈԻԹԻԻՆՆԵՐ VI ԿՈՒՍԱԿՑԱՄՈԼՈՒԹԻՒՆ Կուսակցամոլը — դա թշնամին է իր ժողովրդի, բարեկամը՝ իր ժողովրդիթշնամիների: Չկայ աւելի մեծ չարիք, աւելի մեծ աղէտ ժողովրդի համար – մասնաւորապէս մեզ նման փոքրիկ ժողովրդի համար – քան կոյր կուսակցամոլութիւնը: Այդ տարամերժ ոգիի համար չկան բացարձակ ճշմարտութիւններ, նրա համար չկայ հասարակական շահ, պետական բարոյական: Նրա համար օտար է այն ամէնը, ինչ […]
ԽՈՐՀՐԴԱԾՈԻԹԻԻՆՆԵՐ V ՄԵՐ ՄԱՄՈՒԼԸ Թերթեր ունենք, որոնք աւելի օգտակար պիտ լինէին հայ ժողովրդին, եթէ բնաւ լոյս չտեսնէին: ժողովուրդը դաստիարակելու գործում մեծագոյն դերը մամուլինն է: Սակայն, շատ չնչին դեր է կատարում այն մամուլը, որը հանդիսանում է իր ժողովրդի մտաbարոյականի հայելին միայն ու ուրիշ ոչինչ: Քիչ արժէք ունեն այն թերթերը, որոնք հասարակութեան հրամցնում են նրա սեփական մտա-բարոյական կեանքի պատկերը […]
ԽՈՐՀՐԴԱԾՈԻԹԻԻՆՆԵՐ IV ՎՏԱՆԳԱՒՈՐ ՄՈԼՈՐՈՒԹԻՒՆՆԵՐ «Հակաճառութիւնները ճշմարտութեան համար այն են, ինչ որ ստւերըպատկերների համար»: Ոչի՚նչ է ունեցել աշխարհը, որ իր որոշ թշնամիները չունենար: Անստւեր, անբիծ, անթերի միաժամանակ բոլորի կողմից չի համարւել եւ ո՛չ մի սկզբունք, ո՛չ մի սրբութիւն, ո՛չ մի արժէք: Քննադատելի են համարւել աստւածներն ու աստւածութիւններն անգամ: Նոյն ճակատագիրն է ունեցել եւ հայրենասիրութիւնը: Եւ լաւ է, […]
ԽՈՐՀՐԴԱԾՈԻԹԻԻՆՆԵՐ III ՀԱՅՐԵՆԱՊԱՇՏՈՒԹԻՒՆԸ «Ո՛չ, ախոռը, ուր անասունները կ՛ուտեն եւ կը պառկեն՝ հայրենիք չէ»: ԼԱՍԸՆԷ Հայրենասիրութիւն – մարդկային առաքինութիւնների թագն ու պսակն է դա: Սարդկային բարոյական յատկութիւնները իր մէջ միացնող այդ գերագոյն առաքինութիւնն է ազգերի գոյութեան անհրաժեշտ պայմանը եւ անսպառ աղբիւրը նրանց ոյժի եւ մեծութեան: Նա այնքան ջերմ է մի ժողովրդի մէջ, որքան փոքր է այդ ժողովուրդը եւ որքան ամբարիշտ են նրա հարեւանները: Եթէ […]
ԽՈՐՀՐԴԱԾՈԻԹԻԻՆՆԵՐ II ՄԵՐ ԱՊԱԳԱՆ ՎՏԱՆԳՈՒԱԾ «Թուլութիւնն ստեղծւած է սնուցանելու ոյժը»: Պիտ ապրի՛ եւ հայ ժողովուրդը: Պիտ ապրի՛, որովհետեւ այդպէ՚ս է ուզում ինքը: Բայց ի՞նչպէս, ինչի՞ շնորհիւ, ի՞նչ տւեալներով, գրաւակա՞նը: Չգիտեմ, մեր ժողովուրդը գիտակցո՞ւմ է, թէ երբեք իր գլխովին կորչելու վտանգն այնքան մեծ չի եղել, ինչպէս այսօր: Գիտակցո՞ւմ է, թէ անցեալում իր վիճակը, իր ֆիզիքական գոյութեան ապահովութեան տեսակէտից աւելի նւազ մտահոգիչ […]
ԽՈՐՀՐԴԱԾՈԻԹԻԻՆՆԵՐ I ՀԱԿԱՄԱՐՏՈՒԹԵԱՆ ՕՐԷՆՔԸ «Մի զինուոր սպանում է Արքիմեդին»: ՊԱՏՄՈՒԹԻՒՆ ժողովուրդների պատմութիւնն այլ բան չէ, քան իրենց գոյամարտի, իրենց յաղթութեանց եւ պարտութիւնների պատմութիւնը: Պատերազմներն են օրօրել մարդկութեան մանկութիւնը եւ ոչ խաղաղութիւնը, որը բնական վիճակը չի եղել, այլ՝ պատերազմների կարճատեւ դադար միայն: Աշխարհը կառավարում է հակամարտութեան օրէնքը: «Մի զինւոր սպանում է Արքիմեդին»: Յաղթում է ուժեղը եւ ոչ արդարը: Վա՜յ թոյլերին: *** […]
«ժողովո՛ւրդ, ասա՛ ինձ քո իդէալն եւ ես ասեմ քո ապագան»: ՄՈՆԹԷՆ Ես ճշմարտութիւներ գիտեմ, որոնցից մէկն ասում է՝ ուզո՞ւմ ես գուշակել, տեսնել մի ժողովրդի ապագան՝ նայի՛ր նրա երիտասարդութեան: Նայելով քեզ, հա՛յ երիտասարդութիւն, վարդագոյն լաւատեսութեամբ չեմ լցւում ես: Երէկ դու աւելի յուսատու էիր քան այսօր: Իսկ մեր վաղը, մեր ապագան կախւած է մեր ներկայից: Վաղը ազգովին պիտի հնձենք այն, ինչ որ սերմանում ենք […]
